Voor de vertraging van de publicatie van dit boek, te weten: niet op 17 februari, de geboortedag van Sadegh Hedayat, maar op 8 april, zijn sterfdag, ben ik de lezer een ‘Vergeef me!’ verschuldigd.
Als de lezer dit door de vingers kan zien, dan zal ik hem, dan wel haar, zeggen: ‘Dank u wel!’ Als de lezer dit onvergefelijk zal achten, dan zal ik haar, dan wel hem, zeggen: ‘Dank u wel!’
Derhalve zal ieder voorwendsel en iedere smoes of iets dergelijks die ik als reden hiervoor zal noemen, onzin zijn. Zand erover, eind goed al goed!

Het Talenhuis probeert met man en macht te voorkomen dat volgend jaar ook zulke onzin in het voorwoord wordt opgenomen.

Volgend jaar verschijnt een bloemlezing van het werk van Sadegh Hedayat, getiteld “Enzovoort”.

Er zullen vanaf het jaar daarna, te weten 2016, geen boeken meer van deze reeks door Het Talenhuis worden uitgegeven. Derhalve zal er dan geen reden meer zijn voor het aanbieden van een verontschuldiging.
En nu:

‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ behoort niet tot de eenvoudige boeken die gemakkelijk te begrijpen zijn.

Je kunt niet met een zachte glimlach en een knipoog dit boek voorbijlopen. Wie ooit dit boek onverschillig voorbijgelopen is, heeft grote problemen gehad met het begrijpen van andere boeken van Sadegh Hedayat. Wellicht was ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ voor Hedayat oefenstof om zijn schrijftechniek aan te scherpen om daarna ‘De blinde uil’ te kunnen schrijven.

‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ werd voor het eerst in 1934 gepubliceerd in Teheran, twee jaar vóór de publicatie van ‘De blinde uil’ in Bombay.

‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ was wellicht de laatste schets die Hedayat maakte voordat hij zijn finale doek schilderde. Hedayat heeft de architectuur en geometrie van zijn verhalen ontwikkeld door het schrijven van ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’. Hij heeft de maatschappelijke gedragingen en het verschillende taalgebruik van de mensen zelf meegemaakt in de stukken die hij in hierin heeft beschreven. Hij heeft tussen de moeilijkheden van zowel de elite als de gewone man op politiek en economisch gebied en het maatschappelijke en privéleven een brug geslagen. Hierbij heeft hij een aantal bijzondere aspecten van de gewone man, maar in het bijzonder van de elite, zoals seksuele verhoudingen, religieuze opvattingen, wetenschappelijke informatie, maatschappelijke thema’s en begrip van de kunst, gebruikt bij het slaan van die brug. Hij heeft van het rijmen gebruik gemaakt om van zijn serieuze onderwerpen satire te maken. Wellicht heeft hij in het rijmen een element gezien dat de bitterheid van de tekst in amusement verandert. Hij brengt je met zijn rijmen aan het lachen en tegelijk laat hij je de bitterheid van het dagelijks leven proeven.

Ieder verhaal, beter gezegd iedere vertelling, van ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ kent zijn eigen bijzondere vorm. Hij heeft in deze vertellingen een bijzonder verslag uitgebracht over het moderne leven in het Teheran van zijn tijd. ‘Het verhaal van King Kong’ is de geschiedenis van de komst van de bioscoop naar Teheran. ‘Het verhaal van het toneelstuk ‘Storm van de bloedige liefde”, ‘Het verhaal van de naturistenstraat’ en ‘Het verhaal van de kuiten’ beschrijven het avondleven van de elite van Teheran: theaterbezoek, kroegbezoek en moderne opvattingen, zoals vegetarisme, naturisme en dergelijke. Van de liefdesverhalen maakt hij een tragedie die gepaard gaat met satire en sarcasme. De religieuze opvoeding, in het bijzonder die van de islam en van het jodendom, is sterk aanwezig in de vertellingen in dit boek. Wat Hedayat ons heel eenvoudig vertelt, is echter niet eenvoudig. Hoewel het lijkt of alle aspecten van oppervlakkigheid in de vertellingen aanwezig zijn, komen deze stukken zeer literair over. De onwaarheid wordt groot getoond, maar blijft leeg in deze vertellingen.
Door de voordeur van de gangen in de vertellingen van ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ komt voortdurend een sterke en verraderlijke tegenstijdigheid binnen. Deze bezoekt alle hoeken en gaten en verdwijnt door de achterdeur. Ze laat haar benauwde geur achter en, voordat de achterdeur achter haar wordt gesloten, betreedt ze die via de voordeur opnieuw.

De rijmen van ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ in het Nederlands zijn als het ware experimenten. Deze vormen een poging om de Nederlandse vertaling meer op de Perzische brontekst te laten lijken. Wat in de Perzische tekst op rijm was, is ook in het Nederlands op rijm gezet. Hierbij is een wijze gehanteerd die Hedayat in het Perzisch zelf ook heeft gebruikt: extra woorden toevoegen ten behoeve van het rijm of juist sommige woorden verwijderen.

Deze voorrede eindigt met een woord van dank aan een ieder die een bijdrage heeft geleverd, zodat ‘Het Trekzakje Wak Wak Sahab’ ook in het Nederlands kan worden gelezen.


Drachten, 8 april 2014
dr. Ali Soleimani